آئین مستان

عیان شده به جهان جمال لم یزلی

محمد آمده از دو فاطمه دو علی

ماه انجم آمده نور پنجم آمده

یا امام باقر، میلادت مبارک

امام ارض و سما محمد ابن علی

سلام ما به تو یا محمد ابن علی

در هزاران انجمن هم حسینی، هم حسن

عیان شده به جهان جمال لم یزلی

محمد آمده از دو فاطمه دو علی

محمد بن علی، میلادت مبارک

مه تمام علی مه حسین و حسن

به روی شیرخدا دوباره خنده بزن

تو حسن یا حیدری تو حسین دیگری

میلادت مبارک

عیان شده به جهان جمال لم یزلی

محمد آمده از دو فاطمه دو علی

میلادت مبارک

توئی همیشه ولی، تویی هماره امام

که شخص ختم رسل، رسانده عرض سلام

دادی ازصدق وصفا چشم جابر را شفا

میلادت مبارک

شب ولادت تو شب سرور خدا

بَرد جمال تو دل ز سیدالشهدا

تو حسین دیگری از همه عالم سری

عیان شده به جهان جمال لم یزلی

محمد آمده از دو فاطمه دو علی

میلادت مبارک

چه می شود شبی از عنایت و کرمت

شود نصیب دلم زیارت حرمت

سید و مولای من شافع فردای من

میلادت مبارک

عیان شده به جهان جمال لم یزلی

محمد آمده از دو فاطمه دو علی

برخیز نگارا که بهار طرب آمد

عید عجم و جشن نشاط عرب آمد

از کثرت انوار یکی روز و شب آمد

پایان جمادی شد و ماه رجب آمد

ماهی که شود ملک جهان خُلد مُخَلد

از یمن قدوم دو علی و دو محمد

بر اهل ولا عید مؤید شده امشب

در جلوه رخ داور سرمد شده امشب

لبخند، عیان بر لب احمد شده امشب

میلاد همایون محمد شده امشب

در دامن خورشید، عیان قرص قمر شد

فخر دو جهان سید سجاد پدر شد

امشب صدف بحر ولایت گهری زاد

یا دخت حسن فاطمه، زیبا پسری زاد

در خانه ی خورشید ولایت قمری زاد

یا بار دگر آمنه پیغامبری زاد

این است که دو فاطمه را نور دو عین است

پور دو علی باشد و نجل حسنین است

این محور دین اختر تابنده ی علم است

در قلب زمان، نور فزاینده علم است

آرنده ی علم است و نماینده ی علم است

گوینده علم است و شکافنده ی علم است

در کنیه ابوجعفر و باقر شده نامش

پیغمبر اسلام فرستاده سلامش

علم همه یک قطره زدریای کمالش

دیوانه شود عقل به توصیف جمالش

انوار دل از روی نکوتر زمه تو

جن و بشر و خیل ملائک سپه تو

جان همه خوبان جهان خاک ره تو

شد باعث بینائی جابر نگه تو

ما را ز گنه نیست به جز روی سیاهی

ای چشم خداوند، کرم کن به نگاهی

از شوق تو چون مهر تو چون داغ به سینه

چشمم به بقیع است و دلم سوی مدینه

ای شمع دل پنج امین و دو امینه

ما غرق به دریای گناه و تو سفینه

غرقیم ولی چشم به احسان تو داریم

با دست تهی دست به دامان تو داریم

اول ماه رجب شد جلوه گر ماهی تمام

کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اختر چار آسمان و آسمان هفت مهر

یوسف دو فاطمه، نور دل خیر الانام

عالم هستی که چون لب بر تکلم وا کند

از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام

شهریار ملک امکان کز تمام کائنات

ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام

بی ولای او همه رفتار عالم نادرست

بی وجود او همه طاعات خلقت ناتمام

این عجب نبود که مولانا علی بن الحسین

گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام

علم، پای کرسی تدریس او دارد جلوس

معرفت در پیش پای جابرش کرده قیام

مهر فرزندانم او مانند جان در سینه ها

نطق شاگردان او چون تیغ بران در نیام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب

ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن

تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام

می فروشد ناز، مؤمن بر گلستان بهشت

آیدش بویی گر از خاک بقیعت بر مشام

نی عجب ای کعبه ی دل در همه دوران سال

گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام

شخص پیغمبر تو را از سوی حق گوید درود

جابر از ختم رسل بر حضرتت آرد سلام

ای داده در ماه جمادی فیض از دست

برخیز کز جام رجب گردیم سر مست

ماه دعا ماه نیایش ماه توحید

هر شام آن شام دعا هر صبح آن عید

برخیز کز نهر رجب آبی بنوشیم

از دست ساقی باده ی نابی بنوشیم

برخیز تا عمری بود باقی، کجایی

جام طهورا می دهد ساقی کجایی

برخیز بر زلف عبادت شانه ای زن

پَر در شرار عشق چون پروانه ای زن

دل بزم توحید آمده برخیز، برخیز

عید آمده، عید آمده، برخیز، برخیز

آغاز ماه است و زمین دریای انجم

تابیده از برج ولا خورشید پنجم

میلاد فرزند امام الساجدین است

در جلوه روی ماه زین العابدین است

بنت الحسن ای عالمی را کرده گلشن

امشب پیمبر زاده ای چشم تو روشن

این چار خورشید ولا را نور عین است

نجل علی مِهر حسن ماه حسین است

نسل امامان همام از باب و مام است

آری امام ابن امام ابن امام است

این یوسف دو فاطمه در انتصاب است

این یادگار احمد ختمی مَاب است

این می فروزد نور را در محفل جان

این می شکافد علم را با تیغ برهان

این است خورشید فروزان هدایت

این میوه ها می چیند از نخل ولایت

این ماه را نبود به زیبایی قرینه

دور سر او گشته خورشید مدینه

امشب خدا مرآت احمد آفریده

بار دگر بر ما محمد آفریده

این است فرزندی که از جد کرامش

آورده جابر با ادب عرض سلامش

رخسار او گلزار هستی را صفا داد

انگشت او چشمان جابر را شفا داد

هفت آسمان خشتی ز ایوان رفیعش

گل بوسه ی جبریل بر باب البقیعش

ما شیعه یعنی پیرو آل رسولیم

شاداب عطر ناب گلهای بتولیم

دامان ما دامان عزت بوده ز آغاز

میزان ما قرآن و عترت بوده ز آغاز

ما از سقیفه نه که از نسل غدیریم

بر سینه ی خصم علی پیوسته تیریم

ما شیر حق را تا ابد از رهروانیم

نه اهل صفین نه جمل نه نهروانیم

ما بعد موسی راه هارون برگزیدیم

از سامری ها تا قیامت سر بریدیم

هرگز نیفتد نغمه ی توحید از جوش

گوساله های سامری خاموش خاموش

با حضرت او الفتی دیرینه داریم

هر شب بقیعی در درون سینه داریم

ما اهل درد و اهل سوز و اهل داغیم

هر یک چراغ چار قبر بی چراغیم

دیدیم یک دریای نور این قبرها را

بوسیده ایم از راه دور این قبرها را